Dwóch pracowników naszego Szpitala otrzymało stopień doktora habilitowanego

Pracownicy Krakowskiego Szpitala Specjalistycznego im. św. Jana Pawła II otrzymali stopnie doktora habilitowanego i w czasie uroczystych promocji habilitacyjnych, które odbyły się w auli Collegium Maius Uniwersytetu Jagiellońskiego odebrali z rąk rektora prof. dr hab. Jacka Popiela dyplomy oraz wysłuchali laudacji.

Serdecznie gratulujemy:

• Dr hab. n. med. Michałowi Ząbczykowi (Krakowskie Centrum Badań i Technologii Medycznych), laudatorem była prof. dr hab. n. med. Anetta Undas
• Dr hab. n. med. Pawłowi Matusikowi (Oddział Kliniczny Elektrokardiologii), laudatorem był prof. dr hab. n. med. Jacek Lelakowski

Dr hab. n. med. Michał Ząbczyk przygotował pracę pt. „Czynniki determinujące właściwości sieci fibrynowej u pacjentów z zatorowością płucną: związek z rokowaniem, lokalizacją zatoru i leczeniem”.

Celem pracy była ocena zdolności predykcyjnej markerów charakteryzujących czynność i strukturę osoczowego skrzepu fibrynowego w kontekście występowania nawrotów choroby u pacjentów po przebytej zatorowości płucnej w obserwacji odległej, jak również ocena właściwości sieci fibrynowej oraz czynników determinujących te cechy u normotensyjnych pacjentów z ostrą zatorowością płucną. Niekorzystnie zmodyfikowany fenotyp skrzepu fibrynowego (tzw. fenotyp prozakrzepowy) jako stała cecha występująca u części pacjentów po pierwszym epizodzie zatorowości płucnej był istotnym predyktorem nawrotu choroby w obserwacji odległej. W ostrej zatorowości płucnej prozakrzepowy fenotyp skrzepu fibrynowego był związany z lokalizacją zatoru, dysfunkcją prawej komory serca oraz wyższym ryzykiem zgonu.

Dr hab. n. med. Paweł Matusik otrzymał stopień doktora habilitowanego za pracę pt. „Kliniczne i laboratoryjne markery ryzyka zakrzepowo-zatorowego a stan prozakrzepowy u pacjentów z migotaniem przedsionków”.

Uzyskane wyniki, podstawowego cyklu prac wchodzącego w skład osiągnięć habilitacyjnych, sugerują, iż skale oceny ryzyka uwzględniające zmienne kliniczne i biomarkery mogą mieć istotne zastosowanie w stratyfikacji ryzyka u pacjentów z migotaniem przedsionków i mogą być wartościowym uzupełnieniem klasycznego postępowania w elektrokardiologii.

Przedstawione zależności skłaniają do możliwej optymalizacji postępowania, zwłaszcza w przypadku pacjentów z migotaniem przedsionków i granicznymi wskazaniami do leczenia przeciwkrzepliwego, ukazują potencjalne szlaki patofizjologiczne oraz zachęcają do dalszego rozwoju medycyny spersonalizowanej w postępowaniu z pacjentami z zaburzeniami rytmu serca.