Świadczenia medyczne
WYKAZ KARDIOCHIRURGICZNYCH PROCEDUR ZABIEGOWYCH WYKONYWANYCH W ODDZIALE KLINICZNYM CHIRURGII SERCA, NACZYŃ I TRANSPLANTOLOGII
Operacje zastawki aortalnej:
- Wszczepienie zastawki mechanicznej
- Wszczepienie zastawki biologicznej ksenogennej
- Wszczepienie zastawki biologicznej homogennej
- Zabiegi naprawcze (plastyka zastawki)
- TAVI – przeznaczyniowe lub przezkoniuszkowe wszczepienie zastawki biologicznej
Operacje zastawki mitralnej:
- Wszczepienie zastawki mechanicznej
- Wszczepienie zastawki biologicznej
- Zabiegi naprawcze (plastyka zastawki)
Operacje zastawki trójdzielnej:
- Zabiegi naprawcze (plastyka zastawki)
- Wszczepienie zastawki biologicznej
Operację wielozastawkowe:
- Procedury łączone dotyczące zastawki aortalnej i mitralnej
- Procedury łączone dotyczące zastawki mitralnej i trójdzielnej
- Procedury łączone dotyczące zastawki aortalnej i trójdzielnej
- Procedury łączone dotyczące zastawki aortalnej, mitralnej i trójdzielnej
Chirurgiczne leczenie choroby wieńcowej:
- Pomostowanie tętnic wieńcowych z użyciem tętnic piersiowych wewnętrznych, tętnicy promieniowej, żyły odpiszczelowej z użyciem krążenia pozaustrojowego i bez krążenia (OPCAB)
- Małoinwazyjne wszczepienie pomostów tętniczych z dostępu przez minitorakotomię (MIDCAB)
- Laserowa rewaskularyzacja mięśnia sercowego
- Laserowa rewaskularyzacja mięśnia sercowego z jednoczasową implantacją komórek macierzystych
- Zamknięcie pozawałowego ubytku w przegrodzie międzykomorowej
- Zaopatrzenie pozawałowego pęknięcia lewej komory serca
- Wycięcie pozawałowego tętniaka z plastyką lewej komory serca
- Plastyka zastawki mitralnej z powodu niedokrwiennej niedomykalności mitralnej
Operacje nowotworów / guzów serca:
- Usunięcie śluzaka serca
- Usunięcie czopa nowotworowego z prawego przedsionka serca i żyły głównej dolnej wraz z nefrektomią z powodu raka nerki
Operacje i zabiegi przezskórne z powodu tętniaków rozwarstwionych i nierowarstwionych aorty wstępującej, łuku aorty i aorty piersiowej:
- Operacja tętniaka aorty wstępującej z nadwieńcowym wszczepieniem protezy naczyniowej
- Operacja tętniaka aorty wstępującej metodą Bentall de Bono z implantacją Composit Graftu – wszczepienie mechanicznej zastawki aortalnej wraz z protezą aorty wstępującej i przeszczepieniem ujść tętnic wieńcowych do boku protezy
- Usunięcie tętniaka zatoki Valsalvy z plastyką aorty
- Zamknięcie przetoki Zatoki Valsalvy po prawego przedsionka lub prawej komory serca
- Operacja tętniaka aorty wstępującej typu David I /David II – wszczepienie protezy aorty wstępującej z przeszczepieniem ujść tętnic wieńcowych i pozostawieniem własnej zastawki aortalnej
- Operacja tętniaka łuku aorty z wszczepieniem prostej lub rozwidlonej protezy naczyniowej
- Operacje tętniaka aorty wstępującej oraz łuku aorty
- Operacja wymiany aorty wstępującej i łuku aorty z powodu rozwarstwienia z wszczepieniem stentgraftu do aorty zstępującej sposobem chirurgicznym (system EVITA)
- Wszczepienie rozwidlonej protezy od aorty wstępującej do tętnic łuku aorty (debranching) z następową (w II etapie) implantacją przezskórną stentgraftu do łuku aorty i aorty zstępującej
- Procedury wewnątrznaczyniowe (endowaskularne) wszczepienia stentgraftu do aorty zstępującej
Operacje wad wrodzonych serca i naczyń u dorosłych:
- Zamknięcie ubytku w przegrodzie międzyprzedsionkowej typu II
- Zamknięcie ubytku w przegrodzie międzyprzedsionkowej typu I z plastyką zastawki mitralnej
- Zamknięcie ubytku w przegrodzie międzykomorowej
- Operacyjne leczenie zespołu Fallota
- Operacyjne leczenie zwężenia cieśni aorty
- Operacja zamknięcia przetwałego przewodu Botalla
- Operacyjne leczenie zespołu Blanda – White’a – Garlanda
- Operacje wrodzonych wad zastawkowych serca
Procedury złożone:
- Jednoczasowa operacja nabytych wad zastawkowych serca (lub wrodzonych wad serca) i pomostowania tętnic wieńcowych
- Zabiegi hybrydowe: operacja nabytych wad zastawkowych serca (lub wrodzonych wad serca) i zabieg przezskórnej angioplastyki tętnic wieńcowych
- Jednoczasowe operacje wad serca i/lub pomostowania tętnic wieńcoweych oraz chirurgicznej endarterektomii tętnicy szyjnej
- Zabiegi hybrydowe pomostowania tętnic wieńcoweych oraz przezskórnego wprowadzenia stentu(ów) do tętnicy szyjnej z neuroprotekcją (CAS)
Inne operacje serca i naczyń:
- Operacyjne lecznie zatoru tętnicy płucnej (embolektomia)
- Perikardiektomia – usunięcie zwapniałego worka osierdziowego uciskającego serce
- Operacja przeszczepienia serca (HTX)
- Wideotorakoskopowa ablacja w ciężkim, niepoddającym się leczeniu farmakologicznemu migotaniu przedsionków
- Wideotorakoskopowe podwiązanie uszka lewego przedsionka
- Chirurgiczne odbarczenie tamponady serca
- Zaopatrzenie ran pourazowych serca
- Wszczepienie systemu ECMO – pozaustrojowe membranowe utlenowanie krwi
Procedury zastawkowe wykonywane są z dostępu przez sternotomię, jak również małoinwazyjnie przez ministernotomię lub minitorakotomię.
Zabiegi małoinwazyjne:
- Plastyka lub wymiana zastawki aortalnej z dostępu przez ministernotomię
- Plastyka lub wymiana zastawki aortalnej z dostępu przez minitorakotomię prawostronną
- Plastyka lub wymiana zastawki mitralnej z dostępu przez minitorakotomię prawostronną
- Plastyka ubytku w przegrodzie międzyprzedsionkowej z dostępu przez minitorakotomię prawostronną
- Zespolenie tętnicy piersiowej wewnętrznej lewej z gałęzią międzykomorową przednią lewej tętnicy wieńcowej z dostępu przez minitorakotomię lewostronną (MIDCAB)
- Przezkoniuszkowe i przeznaczyniowe wszczepienie biologicznej zastawki aortalnej (TAVI)
W przypadkach uzasadnionych medycznie dodatkowo do procedur zastawkowych wykonuje się:
- Chirurgiczną ablację lewego przedsionka
- Chirurgiczne podwiązanie uszka lewego przedsionka
- Chirurgiczne zamknięcie przetrwałego otworu owalnego
- Pomostowanie tętnic wieńcowych lub angioplastykę tętnic wieńcowych
- Wszczepienie układu stymulującego serca (rozrusznika) /systemu resynchronizującego
- Chirurgiczną lub przezskórną plastykę tętnicy szyjnej
Oddział prowadzi całodobowe zabezpieczenie kardiochirurgiczne i zapewnia możliwość wykonania wszystkich wymienionych procedur w trybie pilnym.
PROCEDURY Z ZAKRESU CHIRURGII NACZYNIOWEJ
Operacje zwężeń tętnic szyjnych:
Operacja klasyczna dwoma sposobami w zależności od obrazu środoperacyjnego, tzn.:
- Endarterektomia podłużna z wszyciem łaty naczyniowej (chirurgiczne otwarcie zwężonej blaszką miażdżycową tętnicy poprzez podłużne przecięcie, wypreparowanie i usunięcie blaszki miażdżycowej i zamknięcie poprzez wszycie osełkowatej sztucznej łatki naczyniowej) lub
- Endarterektomia poprzez wynicowanie, tzw. ewersyjna (metoda nowsza, polegająca na odcięciu tętnicy szyjnej wewnętrznej od tętnicy szyjnej wspólnej w jej podziale i usunięciu okrężnej blaszki miażdżycowej poprzez wywinięcie ściany tętnicy szyjnej wewnętrznej tak jak wywija się rękaw koszuli, a następnie przyszycie spowrotem udrożnionej tętnicy szyjnej wewnętrznej do tętnicy szyjnej wspólnej)
Oba sposoby możliwe do wykonania w znieczuleniu miejscowym lub w znieczuleniu ogólnym, ale wtedy z zabezpieczeniem (protekcją) mózgu za pomocą shuntu naczyniowego. W oparciu o standardy międzynarodowe, metody operacyjne (tzn. endarterektomii) są metodami preferowanymi.
Operacja wewnątrznaczyniowa, czyli tzw. angioplastyka z wszczepieniem stentu z protekcją mózgu proksymalną lub dystalną (tzn. z nakłucia, zazwyczaj tętnicy udowej wspólnej w pachwinie, wprowadza się cieniutki drut, tzw. prowadnik do zwężonej tętnicy szyjnej wewnętrznej, po prowadniku wprowadza się filtr do tej tętnicy powyżej miejsca zwężenia dla zabezpieczenia mózgu przed mikrozatorami, a następnie wprowadza się i rozpręża za pomocą balonu stent będący metalową siatką o kształcie lekko zwężającej się rurki, który ma za zadanie utrzymać blachy miażdżycowe na tyle szeroko, żeby kanał przepływu w tętnicy szyjnej wewnętrznej był zbliżony do prawidłowego. Po założeniu stentu usuwa się filtr)
Uwaga: Decyzja o metodzie (operacyjna/wewnątrznaczyniowa) jest podejmowana w zależności od stanu klinicznego chorego, wywiadu chorobowego oraz w oparciu o obraz badania USG-Doppler i Angio-CT tętnic szyjnych. Pod uwagę brane są również osobiste preferencje pacjenta.
Operacje udrożnienia aorty brzusznej, tętnic biodrowych, tętnic udowych, tętnic podkolanowych i tętnic poniżej kolana metodami:
Wewnątrznaczyniowo
- Angioplastyka balonowa (tzn. rozszerzenie zwężającej tętnicę blaszki miażdżycowej za pomocą balonika napełnianego pod dużym ciśnieniem. W tętnicach poniżej kolana wykorzystywane są balony pokrywane lekiem antymitotycznym, który ma zapobiegać, a przynajmniej spowalniać narastanie blaszki miażdżycowej. Dostęp do zwężonej lub niedrożnej tętnicy uzyskuje się zazwyczaj poprzez nakłucie jednostronnie lub w obu pachwinach tętnic udowych wspólnych).
- Angioplastyka balonowa z wszczepieniem jednego lub więcej stentów (tzn. rozszerzenie zwężającej tętnicę blaszki miażdżycowej za pomocą balonika napełnianego pod dużym ciśnieniem z równoczesnym wprowadzeniem i rozprężeniem jednego lub więcej stentów. Dostęp do zwężonej lub niedrożnej tętnicy uzyskuje się zazwyczaj poprzez nakłucie jednostronnie lub w obu pachwinach tętnic udowych wspólnych)
- Aterektomia sposobem Silver-Hawk lub Turbo-Hawk (usunięcie blachy miażdżycowej poprzez jej wewnątrznaczyniowe wycięcie. Dostęp do zwężonej lub niedrożnej tętnicy uzyskuje się zazwyczaj poprzez nakłucie jednostronnie w pachwinie tętnicy udowej wspólnej, a narzędzie tnące ma kształt okrężnego noża podobnego do frezu, który wycina podłużnie w tętnicy skrawek blaszki miażdżycowej)
Operacja klasyczna pomostowania w zależności od obrazu Angio-CT
Aortalno-biodrowego, aortalno-udowego (przezotrzewnowo lub zaotrzewnowo), udowo-podkolanowego lub udowo-piszczelowego (polega na wszyciu pomostu, tzw. by-pass’u, z protezy naczyniowej lub w przypadku mniejszych naczyń – własnej żyły chorego, omijającej niedrożny odcinek tętnicy. Często zabieg jest połączony z wypreparowaniem zwężającej blaszki miażdżycowej w miejscach wszycia pomostu i jej usunięciem, tzw. endarterektomii)
Operacje hybrydowe:
Połączenie zabiegu chirurgicznego klasycznego, tzn. endarterektomii i pomostowania z zabiegiem wewnątrznaczyniowym (jak w opisie powyżej)
Operacje ostrych tętniaków aorty piersiowej zstępującej (typ de Bakey III) metodą wszczepienia stent-graftów do aorty piersiowej
Dotyczy ostrych tętniaków rozwarstwiających aorty zstępującej, tzn. poniżej odejścia od łuku aorty lewej tętnicy podobojczykowej. Poprzez dostęp chirurgiczny w jednej pachwinie i drugi z nakłucia w drugiej pachwinie tętnicy udowej wspólnej lub jednej z tętnic kończyny górnej, wprowadza się po prowadniku, ściśniętą do średnicy 8-9mm, w specjalnym urządzeniu kształtu zwężającej się rurki, protezę naczyniową ze szkieletem z metalowego, elastycznego drutu. Protezę tą uwalnia się pod kontrolą monitora radiologicznego poniżej albo tuż nad odejściem lewej tętnicy podobojczykowej, powodując zasłonięcie otworu w ścianie aorty prowadzącego do kanału rzekomego, wytworzonego poprzez naderwanie ciągłości ściany. W razie konieczności przedłuża się stent-graft wszczepiając poniżej następny.
Operacje podnerkowych tętniaków aorty brzusznej (tzn. poniżej odejścia tętnic nerkowych):
- Operacje klasyczne z wszyciem protezy aortalnej prostej lub rozwidlonej (zazwyczaj poprzez dostęp przezotrzewnowy, otwierając jamę brzuszną preparuje się tętniak, tzn. poszerzenie aorty i tętnice biodrowe, a następnie po zakleszczeniu aorty powyżej tętniaka, a zarazem poniżej tętnic nerkowych oraz tętnic biodrowych, rozcina się tętniak i od środka wszywa się do nierozszerzonej aorty górny koniec protezy, a dolne odnogi do tętnic biodrowych lub udowych w zależności od obrazu naczyń)
- Wszczepienia stent-graftu do aorty brzusznej (poprzez dostęp chirurgiczny w obu pachwinach, wprowadza się po prowadnikach, ściśniętą do średnicy 8-9mm, w specjalnym urządzeniu kształtu zwężającej się rurki, protezę naczyniową ze szkieletem z metalowego, elastycznego drutu, jak również jej odnogę. Protezę i jej odnogę, etapowo uwalnia się pod kontrolą monitora radiologicznego i dopręża miejsca połączeń balonem dla uzyskania pełnej szczelności protezy jako całości. Metoda jest dla pacjenta mniej agresywna i obciążająca, ale ma swoje ograniczenia i mankamenty. Jest obciążona systematyczną, do końca życia okresową kontrolą szczelności w badaniu Angio-CT, czyli okresowym badaniem radiologicznym z podaniem dożylnie kontrastu).
Operacje wytworzenia przetok tętniczo-żylnych na kończynach górnych, ewentualnie dolnych, dla potrzeb dializoterapii.
PROCEDURY Z ZAKRESU KARDIOLOGII INTERWENCYJNEJ
Koronarografia
Jest to badanie diagnostyczne, które w dokładny sposób pozwala rozpoznać obecność zwężeń w tętnicach wieńcowych serca. W kontekście obrazu klinicznego (bóle dławicowe lub inne objawy niedokrwienia serca) pozwala podjąć najwłaściwszą decyzję o dalszym leczeniu choroby wieńcowej. Zależnie od wielu czynników może to być konieczność wykonania zabiegu angioplastyki wieńcowej, pomostowania aortalno-wieńcowego (bypassy) lub kontynuacji leczenia zachowawczego.
Badanie to wykonuje się w znieczuleniu miejscowym z zachowaniem pełnego kontaktu słownego z pacjentem. Polega na wprowadzeniu w okolicę serca poprzez tętnicę udową lub tętnicę przedramienia specjalnego cewnika, przez który podaje się kontrast do tętnic wieńcowych. Przy pomocy cyfrowego aparatu RTG w wielu projekcjach ocenia się stan tętnic wieńcowych. Bezpośrednio po koronarografii istnieje możliwość wykonania zabiegu naprawczego naczyń czyli koronaroplastyki najcześciej z implantacją stentu.
Arteriografia
Jest to badanie diagnostyczne, które pozwala rozpoznać lub potwierdzić wcześniejsze podejrzenia obecności zwężeń lub anomalii wrodzonych w zakresie tętnic obwodowych (tętnicach szyjnych, kręgowych, nerkowych, tętnicach kończyn oraz innych obszarów). Badanie to wykonuje się w znieczuleniu miejscowym z zachowaniem pełnego kontaktu słownego z pacjentem. Polega na wprowadzeniu w badaną okolicę poprzez tętnicę udową lub tętnicę przedramienia specjalnego cewnika, przez który podaje się kontrast. Przy pomocy cyfrowego aparatu RTG w wielu projekcjach ocenia się stan unaczynienia. Bezpośrednio po arteriografii istnieje możliwość wykonania zabiegu naprawczego czyli angioplastyki balonowej lub z implantacją stentu naczyniowego. W niektórych sytuacjach stosujemy urządzenie usuwające materiał miażdżycowy (trombendaterektomia) drogą endowaskularną lub zabiegi hybrydowe z wykorzystaniem możliwości leczenia angiochirurgicznego.
Koronaroplastyka
Jest wewnątrznaczyniową metodą leczenia zwężeń tętnic wieńcowych. Procedurę wykonuje się w znieczuleniu miejscowym z zachowaniem pełnego kontaktu z pacjentem. Odpowiedni cewnik wprowadza się do serca w sposób podobny jak podczas koronarografii. Następnie poprzez ten cewnik wprowadza się w miejsce zwężenia rozszerzający balonik, a później najczęściej stent. Stent jest formą specjalnego metalowego rusztowania w formie niewielkich rozmiarów rurki (najczęstsza szerokość 2,5-3,5mm). Po rozprężeniu balonikiem stent powoduje rozszerzenie tętnicy i w ten sposób przywrócenie prawidłowego przepływu krwi wraz z utrzymaniem odległej drożności. W zależności od potrzeby implantuje się jeden bądź kilka stentów podczas jednego zabiegu angioplastyki. W chwili obecnej posiadamy możliwość wykorzystania najlepszych dostępnych stentów klasycznych (BMS), powlekanych lekami antyproliferacyjnymi (DES) oraz biodegradowalnych.
Angioplastyka balonowa
Jest wewnątrznaczyniową metodą leczenia zwężeń tętnic wieńcowych bez implantacji stentu. Procedurę wykonuje się w sposób podobny jak podczas koronarografii. Następnie poprzez cewnik wprowadza się w miejsce zwężenia specjalny balonik, który po rozprężeniu powoduje rozszerzenie tętnicy i w ten sposób przywraca prawidłowy przepływ krwi. W chwili obecnej procedura jest najczęściej pierwszym etapem koronaroplastyki i stanowi przygotowanie dla optymalnego założenia stentu wieńcowego. Czasami wykonuje się plastykę zwężonego miejsca z użyciem specjalnego balonika pokrytego lekiem antyproliferacyjnym (DEB).
Koronaroplastyka z systemem protekcji zapobiegającym embolizacji
Jest modyfikacją klasycznej angioplastyki wieńcowej polegającą na zastosowaniu specjalnego rodzaju mikrofiltrów zakładanych do naczynia wieńcowego podczas zabiegu poszerzania Zapobiega to zjawisku embolizacji czyli przedostawaniu się i zatykaniu najdrobniejszych odgałęzień naczyń wieńcowych skutkującym mikrozawałem. Urządzenia są z reguły stosowane w pewnych typach zwężeń predysponujących do takiego powikłania (np. zwężenia w zdegenerowanych żylnych pomostach ao-wieńcowych).
Angioplastyka tętnic obwodowych z implantacją stentu
Jest wewnątrznaczyniową metodą leczenia zwężeń tętnic obwodowych (tętnic kręgowych, nerkowych). Procedura wykonywana jest w znieczuleniu miejscowym z zachowaniem pełnego kontaktu z pacjentem. Wykorzystujemy dostęp naczyniowy poprzez nakłucie tętnicy udowej, ramiennje lub tętnic przedramienia. Odpowiedni cewnik wprowadza się w pobliże leczonego miejsca, a następnie dokonuje poszerzenia balonikiem z/bez implantacji stentu naczyniowego. Stosujemy różne odmiany stentów dedykowanych do leczenia zmian w naczyniach obwodowych (samorozprężalne, montowane na baloniku, klasyczne oraz pokrywane lekiem antyproliferacyjnym).
Angioplastyka tętnicy szyjnej z zastosowaniem systemów neuroprotekcji
Jest wewnątrznaczyniową metodą leczenia zwężeń tętnic szyjnych. Procedura wykonywana jest w znieczuleniu miejscowym z zachowaniem pełnego kontaktu z pacjentem. Wykorzystujemy dostęp naczyniowy poprzez nakłucie tętnicy udowej. Obligatoryjnie stosujemy systemy do neuroprotekcji krążenia mózgowego (proksymalnej lub dystalnej) celem uniknięcia przedostawania się nawet najdrobniejszych skrzeplinek czy drobin materiału z blaszki miażdżycowej podczas interwencji poszerzania naczynia. Odpowiedni cewnik wprowadza się w pobliże leczonego miejsca w tętnicy szyjnej, a następnie po założeniu sytemu protekcyjnego krążenie mózgowe dokonuje się poszerzenia zwężenia najczęściej poprzez bezpośrednią implantację samorozprężalnego stentu naczyniowego. Taki sposób postępowania połączony z indywidualnym doborem sprzętu protekcyjnego oraz rodzaju stentu, zapewnia bardzo dobre wyniki leczenia z minimalną ilością powikłań.
Endowaskularne wszczepienie protezy naczyniowej aortalnej – stentgraft
Implantacja zapinki Amplatzera w ubytkach przegrody międzyprzedsionkowej (ASD) lub przetrwałym otworze owalnym (PFO)
Jest małoinwazyjną metodą leczenia defektów wrodzonych w zakresie przegrody międzyprzedsionkowej. Odpowiedni cewnik wprowadza się serca przez żyłę udową w znieczuleniu miejscowym oraz z użyciem ogólnej analgosedacji. Następnie poprzez cewnik wprowadza się specjalne urządzenie, najczęściej zapinkę Amplatzera (metalowa zapinka w formie podwójnej parasolki). Zapinka implantowana jest w miejscu ubytku, powodując tym samym całkowite zamknięcię otworu w przegrodzie serca. Zabieg wykonywany jest pod kontrolą echokardiografii przezprzełykowej oraz skopii rentgenowskiej.
Walwuloplastyka balonowa
Zabieg walwuloplastyki wykonuje się w niektórych, dogodnych dla leczenia przezskórnego przypadkach zwężonych zastawek serca. Najczęściej są to zastawka płucna i mitralna, w wyjątkowych przypadkach aortalna. Odpowiedni cewnik wprowadza się do serca przez tętnicę udową bądź żyłę udową, następnie poprzez cewnik wprowadza się w miejsce zwężonej zastawki specjalny balonik, który rozpręża się, powodując poszerzenie zwężonej zastawki. Metoda jest zarezerwowana dla konkretnych przypadków, które ze względu na dogodną morfologię, a czasem stan ogólny chorego, mogą być rekomendowane do tej metody leczenia.
Angioplastyka koarktacji aorty
Polega na balonowym lub poprzez założenie specjalnego, dedykowanego stentu poszerzeniu zwężonego miejsca w okolicy cieśni aorty. Zabieg wykonujemy w znieczuleniu miejscowym i zastosowaniem krótkiej analgosedacjiz wykorzystaniem dostępu naczyniowego ze strony tętnicy udowej.
Biopsja endomiokardialna
Jest niebolesną wewnątrznaczyniową metodą diagnostyczną polegającą na pobraniu drobnych mikrofragmentów mięśnia sercowego, które następnie są oceniane pod mikroskopem. Badanie to wykonuje się głównie u pacjentów po przeszczepie serca lub wyjątkowo w niektórych przypadkach zapalenia mięśnia sercowego.
Ultrasonografia wewnątrznaczyniowa (ang. IVUS)
IVUS to wewnątrznaczyniowe badanie USG. Przez tętnicę udową lub tętnicę przedramienia do serca wprowadza się specjalny cewnik, podobnie jak podczas koronarografii, a następnie specjalną jednorazowego użycia minigłowicę ultrasonograficzną. Dzięki temu następuje dokładne uwidocznienie wnętrza tętnicy, możliwość oceny budowy ściany naczynia wieńcowego, oceny struktury i rozległości blaszki miażdżycowej (wirtualna histologia), dokładniejszą identyfikację ewent. rozwarstwienia. Pozwala w koniecznych przypadkach na podjęcie najwłaściwszego postępowania terapeutycznego. Ma szczególne znaczenie w ocenie granicznych angiograficznie zwężeń pnia głównego lewej tętnicy wieńcowej oraz chorobie wielonaczyniowej.
Badanie cząstkowej rezerwy przepływu wieńcowego (ang. FFR)
Jest nowoczesną i bardzo dokładną, czynnościową metodą oceny stopnia zwężenia tętnic wieńcowych. Polega na wprowadzeniu poprzez cewnik do tętnicy wieńcowej serca specjalnego, jednorazowego użycia mikroczujnika ciśnieniowego. Po aplikacji pewnych leków oraz pomiarach, pozwala w chwili obecnej w najdokładniejszy sposób zmierzyć stopień istotności zwężenia naczynia wieńcowego. Ma szczególne zastosowanie w niektórych przypadkach choroby wieńcowej wielonaczyniowej (zwężenia wielu naczyń). W wielu przypadkach po ocenie w FFR pacjent unika leczenia inwazyjnego (PCI, CABG) pozostając na równie skutecznej odlegle terapii farmakologicznej stabilizującej proces miażdżycy.
Denerwacja tętnic nerkowych (RDN)
Nowoczesna metoda leczenia opornych przypadków nadciśnienia tętniczego. Polega na zniszczeniu drobnych włókien nerwowych biegnących wzdłuż tętnic nerkowych i mających duże znaczenie w rozwoju nadciśnienia tętniczego. Zabieg jest wykonywany w miejscowym znieczuleniu z wykorzystaniem krótkiej analgosedacji (leki przeciwbólowe i uspokajające) poprzez nakłucie tętnicy udowej. Terapii dokonuje się drogą aplikacji energii RF (energia cieplna) poprzez dedykowany system i cewnik jednorazowego użycia.
Pierwsze zabiegi RDN w Polsce odbyły się w naszym ośrodku.
PROCEDURY Z ZAKRESU ELEKTROKARDIOLOGII
Badanie elektrofizjologiczne
Badanie elektrofizjologiczne umożliwia dokładne zdiagnozowanie przyczyny i mechanizmu arytmii, która występuje u Pacjenta oraz pozwala na ostateczny wybór najlepszej metody leczenia.
W czasie badania pacjent otrzymuje znieczulenie miejscowe. Lekarz wykonuje trzykrotne nakłucie żyły udowej, a w razie potrzeby również nakłuje żyłę podobojczykową i wprowadzi specjalne koszulki naczyniowe. Tą drogą zostaną wprowadzone do serca, pod kontrolą promieniowania Rentgenowskiego specjalne cewniki-elektrody diagnostyczne. Zostaną one umieszczone w sercu i będą rejestrować wewnątrzsercowe EKG. Następnie wykonane zostanie badanie, które polegać będzie na programowanej stymulacji serca w celu wyzwolenia częstoskurczu. Wykonane zostaną specjalne pomiary parametrów elektrofizjologicznych. Umożliwi to dokładne określenie mechanizmu arytmii oraz wykonanie zabiegu ablacji.
Ablacja
Ablacja ma na celu zniszczenie tkanki, która jest odpowiedzialna za arytmię. Specjalna elektroda ablacyjna zostanie wprowadzona do serca. Jest ona wprowadzona przez żyłę (przez wcześniej założoną koszulkę) lub przez tętnicę udową , co wymagać będzie dodatkowego nakłucia.
W niektórych przypadkach będzie potrzebne wykonanie punkcji przegrody międzyprzedsionkowej. Lekarz wprowadzi wówczas przez żyłę udową specjalny zestaw z długą igłą punkcyjną i wykona nakłucie przegrody wprowadzając specjalną koszulkę do lewego przedsionka. Tą drogą wprowadzona zostanie elektroda ablacyjna do lewego przedsionka. Dalszą częścią zabiegu będzie poszukiwanie w sercu optymalnego miejsca ablacji, na podstawie zapisów wewnątrzsercowego EKG oraz pod kontrolą promieniowania Rentgenowskiego. Gdy miejsce to zostanie znalezione wykonywane będą aplikacje prądu RF. Aplikacje będą trwały do 60 sek. Na końcu elektrody powstanie temperatura ok. 55 °C, co spowoduje zniszczenie tkanki. Możesz odczuwać dolegliwości bólowe w klatce piersiowej podczas aplikacji. Po zakończeniu zabiegu zostaną usunięte elektrody z serca oraz koszulki wkłuć.
Implantacja stymulatora serca
Układ stymulujący jest złożony z dwóch części – elektrody oraz stymulatora (rozrusznika).
- elektrodę stanowi izolowany przewód, który przewodzi impulsy elektryczne ze stymulatora do serca.
- stymulator to metalowe niewielkie urządzenie elektroniczne. Składa się z elementów rejestrujących impulsy elektryczne z serca i w razie potrzeby (gdy zaburzone jest ich wytwarzanie lub przewodzenie) sam je wytwarza i wysyła do serca.
Zabieg jest wykonywany na sali zabiegowej wyposażonej w szereg urządzeń służących do kontroli pracy serca. Do części z nich Pacjent jest podłączony różnymi przewodami. Na początku zabiegu miejsce implantacji (okolica podobojczykowa – najczęściej lewa) jest obkładane specjalnym materiałem i znieczulane miejscowo przez lekarza. Następnie operator nacina skórę i tkankę podskórną dostając się do znajdujących się tam żył, poprzez które wprowadza elektrody do serca, gdzie zostaną przytwierdzone do ścian prawych jam serca. Na tym etapie utworzona zostaje tzw. kieszeń (loża) – miejsce dla przyszłego rozrusznika Podczas zabiegu używana jest lampa rentgenowska, dzięki której na monitorach można uwidocznić prawidłowość przebiegu i mocowania elektrod. W następnym etapie założoną(e) elektrodę(y) podłączamy do rozrusznika, który umieszczamy w przygotowanej wcześniej loży. Jeśli pacjent ma wskazania to okołozabiegowo podawany jest antybiotyk. Ostatnim etapem jest zaszycie rany.
Czas zabiegu zależny jest od typu wszczepialnego układu:
- w jednojamowym (jedna elektroda umieszczona w przedsionku lub w komorze) trwa średnio około jednej godziny
- w dwujamowym (dwie elektrody umieszczone w przedsionku i w komorze) trwa średnio około półtorej godziny
Implantacja kardiowertera
Jest on wykonywany na sali zabiegowej wyposażonej w szereg urządzeń służących do kontroli pracy serca. Do części z nich Pacjent jest podłączony różnymi przewodami. Na początku zabiegu miejsce implantacji (okolica podobojczykowa – najczęściej lewa) jest obkładane specjalnym materiałem i znieczulane miejscowo przez lekarza. Następnie operator nacina skórę i tkankę podskórną dostając się do znajdujących się tam żył, poprzez które wprowadza elektrody do serca, gdzie zostaną mocno przytwierdzone do ścian prawych jam serca. Po implantacji elektrod utworzona zostaje tzw. kieszeń (loża) – miejsce dla przyszłego kardiowertera-defibrylatora. Podczas zabiegu używana jest lampa rentgenowska, dzięki której na monitorach można uwidocznić prawidłowość przebiegu i mocowania elektrod. W następnym etapie założona(e) elektroda(y) podłączamy do kardiowertera-defibrylatora, który umieszczamy w przygotowanej wcześniej loży. Kolejnym etapem zabiegu jest chwilowe znieczulenie ogólne (uśpienie), wykonywane przez anestezjologa obecnego w operującym zespole. Sprawdzana jest wówczas sprawność urządzenia polegająca na zdolności prawidłowego wykrywania (detekcji) wyzwalanej sztucznie arytmii oraz skuteczności interwencji (defibrylacji). Jeśli Pacjent ma wskazania to okołozabiegowo podawany jest antybiotyk. Ostatnim etapem zabiegu jest zaszycie rany.
Czas zabiegu zależny jest od typu wszczepialnego układu:
- w jednojamowym (jedna elektroda umieszczona w przedsionku lub w komorze) trwa średnio około jednej godziny
- w dwujamowym (dwie elektrody umieszczone w przedsionku i w komorze) trwa średnio około półtorej godziny
Implantacja kardiowertera resynchronizującego
Jest wykonywany na sali operacyjnej wyposażonej w szereg urządzeń służących do kontroli pracy serca. Do części z nich Pacjent jest podłączony różnymi przewodami. Na początku zabiegu miejsce implantacji (okolica podobojczykowa –najczęściej lewa) jest obłożone serwetą zabiegową i lekarz znieczula je miejscowo. Następnie nacina skórę i tkankę podskórną dostając się do znajdujących się tam żył, poprzez które wprowadza elektrody do serca, gdzie zostaną przytwierdzone do ścian jam prawego serca. Elektroda lewokomorowa zostanie umieszczona w dopływach żyły serca, tzw. zatoki wieńcowej. Implantacji elektrody lewokomorowej towarzyszy szereg badań w tym wenografia zatoki wieńcowej z podaniem kontrastu. (Niekiedy niekorzystna anatomia spływu żylnego serca uniemożliwia implantację elektrody do stymulacji lewej komory, Wtedy zabieg ten można wykonać poprzez lewostronną torakotomię na kardiochirurgicznej sali operacyjnej.) Podczas zabiegu używana jest lampa rentgenowska, dzięki której na monitorach można uwidocznić prawidłowość przebiegu i mocowania elektrod. Po implantacji elektrod utworzona zostaje kieszeń (loża)–miejsce dla przyszłego rozrusznika. Elektrody podłączone zostają do rozrusznika, który umieszczony zostaje w przygotowanej wcześniej loży. Ostatnim etapem jest zaszycie rany. Jeżeli pacjent ma wskazania to okołozabiegowo podawany jest antybiotyk.
Czas zabiegu zależny jest od warunków anatomicznych pacjenta. Może wynosić kilka godzin.
Poniżej przedstawiamy listę badań nieinwazyjnych, wykonywanych w zakresie kardiologii. Na oddziałach kardiologicznych wykonywane są również procedury inwazyjne – ich opis znajda Państwo w zakładce “Kardiologia interwencyjna”
NIEINWAZYJNE BADANIA W KARDIOLOGII
ECHOKARDIOGRAFIA
ECHOKARDIOGRAFIA PRZEZKLATKOWA
Echokardiografia jest to obrazowa metoda badania serca i naczyń krwionośnych za pomocą ultradźwięków. Na ekranie monitora uzyskuje się obraz („echo”) powstający w wyniku odbicia od badanych struktur wewnątrz ciała fali ultradźwiękowej wysyłanej z głowicy aparatu. Badanie umożliwia w sposób nieinwazyjny ocenę struktur anatomicznych serca oraz funkcji serca. Pozwala ocenić ruch mięśnia sercowego i zastawek wewnątrzsercowych, a także przepływ krwi w obrębie przedsionków i komór serca oraz dużych naczyń krwionośnych (aorta, żyły główne, tętnica płucna). Za pomocą badania echokardiograficznego nie można uzyskać obrazu tętnic wieńcowych ani w sposób wiarygodny ocenić obecności ewentualnych zwężeń w ich obrębie.
Pacjent do badania układa się w pozycji na wznak lub na lewym boku z nieznacznie uniesioną górną połową ciała. Lekarz wykonujący badanie przykłada głowicę echokardiograficzną do ciała pacjenta w kilku określonych miejscach na klatce piersiowej. Dla uzyskania obrazu, miejsca przyłożenia głowicy pokrywa się specjalną substancją, zwykle w postaci żelu. Nie stwierdza się powikłań badania echokardiograficznego przezklatkowego. Badanie trwa zwykle od kilku do kilkudziesięciu minut.
ECHOKARDIOGRAFIA PRZEZPRZEŁYKOWA
W wybranych przypadkach, aby dokładniej zobrazować struktury serca wykonuje się badanie przezprzełykowe. Specjalną sondę wprowadza się do przełyku pacjenta na głębokość odpowiadającą położeniu serca. Badanie echokardiograficzne przezprzełykowe wykonuje się w znieczuleniu miejscowym. Przed tym badaniem, w celu zniesienia odruchu wymiotnego, znieczula się gardło stosując środki znieczulające w aerozolu. Do badania należy zgłosić się na czczo, z aktualnym zdjęciem radiologicznym klatki piersiowej z kontrastem w przełyku (celem wykluczenia uchyłków przełyku). Przy badaniu przezprzełykowym dzieci może zaistnieć konieczność znieczulenia ogólnego. Wynik badania przekazywany jest w formie opisu z wartościami liczbowymi badanych parametrów, niekiedy z dołączonymi zdjęciami. W przypadku badania przezprzełykowego może w wyjątkowych sytuacjach dojść do uszkodzenia przełyku, co szczegółowo omawiane jest z chorym przed badaniem.
ECHOKARDIOGRAFIA WYSIŁKOWA
Echokardiografia wysiłkowa jest badaniem łączącym wykorzystanie ultradźwięków do obrazowania serca, jak w spoczynkowym badaniu echokardiograficznym, z obciążeniem serca wysiłkiem. Obciążenie to osiąga się zwykle poprzez dożylne podawanie leków przyspieszających czynność serca lub poprzez wykonanie wysiłku fizycznego na ergometrze czy bieżni ruchomej. Obraz, czynność mięśnia sercowego oraz zastawek serca oceniane są na początku badania, w czasie wysiłku oraz na jego szczycie. Ilość informacji uzyskiwanych w czasie badania jest większa niż w czasie zwykłego testu wysiłkowego, uważa się również że echokardiografia wysiłkowa jest badaniem bardziej czułym diagnostycznie. Badanie ma bardzo duże znaczenie u chorych z chorobą niedokrwienną serca, gdyż umożliwia diagnostykę u chorych niezdolnych do wykonania wysiłku fizycznego (dożylne podawanie leków) oraz u chorych z zapisem EKG uniemożliwiającym ocenę w typowej próbie wysiłkowej. Badanie to również dostarcza informacji o stopniu i lokalizacji niedokrwienia serca. Echokardiografia wysiłkowa ma również duże znaczenie u chorych z zastawkowymi wadami serca trudnymi do interpretacji w spoczynkowym badaniu echokardiograficznym.
TEST WYSIŁKOWY
Test wysiłkowy to badanie czynnościowe układu krążenia stosowane m.in. w diagnostyce choroby wieńcowej. U osób z chorobą wieńcową wysiłek fizyczny wywołuje niedokrwienie mięśnia sercowego, co objawia się charakterystycznymi zmianami w EKG podczas badania. Obciążenie wysiłkiem polega na chodzeniu po bieżni lub pedałowaniu na ergometrze. Wielkość wysiłku jest zwiększana co 3 minuty. Także co 3 minuty mierzone jest pacjentowi ciśnienie tętnicze krwi. Obciążenie zwiększane jest do osiągnięcia maksymalnej częstości rytmu serca, wystąpienia bólu dławicowego, zmian niedokrwiennych w EKG lub na życzenia pacjenta. Maksymalną częstość rytmu serca, jaką badany powinien osiągnąć podczas testu, orientacyjnie można obliczyć poprzez odjęcie od 220 wieku badanego.
Na klatkę piersiową badanego nakleja się elektrody, które są połączone z urządzeniem rejestrującym zapis EKG. Na ramię badanego zakładany jest mankiet do pomiaru ciśnienia. Co najmniej trzy godziny przed badaniem pacjenci nie powinni spożywać posiłków, palić papierosy, dzień przed i w dniu badania nie spożywać alkoholu, leki powinny być przyjmowane zgodnie z zaleceniem lekarza kierującego na badanie (u części chorych wskazane jest przed badaniem pominięcie jednej lub dwóch dawek leku z grupy betablokerów).
TEST SPIROERGOMETRYCZNY
Test spiroergometryczny wykorzystywany jest w kardiologii, pulmonologii, rehabilitacji oraz medycynie sportowej. Polega na połączeniu monitorowania EKG z ciągłą analizą składu mieszaniny gazów oddechowych podczas wysiłku fizycznego. To najlepszy obiektywny sposób diagnostyki duszności wysiłkowej, różnicujący jej przyczynę kardiologiczną od pulmonologicznej. Dostarcza informacji prognostycznych, jest wykorzystywany ponadto w ocenie skuteczności leczenia, między innymi u chorych z niewydolnością serca oraz pacjentów z wrodzonymi wadami serca. Wykonuje się go podobnie jak test wysiłkowy, dodatkowo, w teście spiroergometrycznym zakładana jest maska obejmująca usta i nos z analizatorem przepływających gazów oddechowych. Przygotowanie pacjenta takie samo jak w teście wysiłkowym.
Szpital im. Jana Pawła II oferuje pełny zakres usług w dziedzinie najnowocześniejszej diagnostyki obrazowej w ostrych i przewlekłych stanach chorobowych, m.in.:
- radiologia cyfrowa
- tomografia rezonansu magnetycznego
- wielorzędowa spiralna tomografia komputerowa
- ultrasonografia
- medycyna nuklearna
- obrazowanie naczyń krwionośnych
- cyfrowa mammografia
Oddział diagnostyki obrazowej stwarza również możliwość krótkiej hospitalizacji w przypadku konieczności wykonania kilku badań. Warunki pobytu naszych pacjentów są komfortowe i przyjazne.
„Chciałbym, aby wszystkie szpitale mogły być tak wyposażone jak ten.”
Oferujemy różnorodne metody leczenia chorób płuc i przełyku. Nasi lekarze specjalizują się w leczeniu operacyjnym raka płuc. Zapewniamy kompleksowe leczenie w przypadku schorzeń przełyku, w tym raka oraz łagodnych nowotworów przełyku, przepukliny rozworu przełykowego, guzów śródpiersia, rozedmy, gruźlicy, chorób opłucnej, a także wad i urazów klatki piersiowej.
Najczęściej leczone schorzenia płucne w oddziałach pulmonologicznych
Diagnostyka astmy oskrzelowej i przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POCHP) – wykonywane są badania czynnościowe układu oddechowego spirometria, bodypletyzmografia z próbą rozkurczową, test 6 – minutowego chodu.
Leczenie zaostrzeń astmy oskrzelowej i POCHP – aerozoloterapia, rehabilitacja oddechowa.
Prowadzenie chorych z niewydolnością oddechową w przebiegu POCHP – zastosowanie inwazyjnej wentylacji mechanicznej przy zastosowaniu aparatu BiPAP, tlenoterapia bierna
Kwalifikacja chorych do domowego leczenia tlenem
Leczenie powikłanych zapaleń płuc
Kompleksowa diagnostyka gruźlicy i mykobakterioz z zastosowaniem metod badawczych:
- posiew konwencjonalny
- posiew automatyczny BACTEC MIGIT
- sonda genetyczna
- T-SPOT/TB – test wydzielania interferonu gamma – do wykrywania zakażeń prątkiem gruźlicy
Diagnostyka i leczenie raka płuca z zastosowaniem:
- diagnostyki obrazowej / tomografii komputerowej , pozytronowej tomografii emisyjnej /PET/
- diagnostyki inwazyjnej – bakteriologicznej, mykologicznej, biopsji kleszczowej, szczoteczkowej, przezoskrzelowej i przezprzełykowej z użyciem sondy usg + EBUS, EUS
- kwalifikacja do leczenia operacyjnego – konsultacje specjalistyczne torakochirurgiczne
- kwalifikacja do leczenia chemicznego – konsultacje onkologiczne
Diagnostyka i leczenie chorób śródmiąższowych płuc:
- sarkoidoza
- alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych
- samoistne włóknienie płuc
- włóknienie w przebiegu schorzeń immunologicznych
Diagnostyka i leczenie zatorowości płucnej – angio CT, usg żył kończyn dolnych, diagnostyka w kierunku trombofilli – wrodzonych zaburzeń krzepnięcia.
Procedury diagnostyczne w chorobach płuc
Biopsja aspiracyjna cienkoigłowa (BAC) płuca przez ścianę klatki piersiowej ma na celu uzyskanie fragmentu tkanki z płuca do badania mikroskopowego w celu uzyskania rozpoznania choroby. Badanie polega na nakłuciu zmiany patologicznej płuca (najczęściej jest to guz) przez ściankę klatki piersiowej za pomocą cienkiej igły i pobranie do jej wnętrza niewielkiej objętości tkanki.
Biopsja aspiracyjna cienkoigłowa (BAC) węzła chłonnego, skóry, kości, mięśni bez nakłuwania jam ciała ma na celu pobranie drobnych fragmentów zmienionych chorobowo tkanek zazwyczaj wyczuwalnych w czasie badania (powiększone węzły chłonne, guzki podskórne, zgrubienia kości zmiany na powierzchni skóry itp.) Badanie polega na nakłuciu zmiany igłą i zaaspirowaniu do jej wnętrza niewielkiej objętości tkanki, którą po utrwaleniu, przesyła się do badania mikroskopowego.
EBUS-TBNA jest to badanie bronchofiberoskopowe jednoczesną ultrasonografią wewnątrzoskrzelową z zastosowaniem sondy sektorowej USG, która daje możliwość biopsji przezoskrzelowej w czasie rzeczywistym. EBUS-TBNA to małoinwazyjna metoda oceny powiększonych węzłów chłonnych śródpiersia i wnęk płuca, która jest równoznaczną alternatywą dla mediastinoskopii lub innych metod operacyjnej diagnostyki śródpiersia. Metoda EBUS jest stosowana w Europie, USA i Japonii i ma zastosowanie w diagnostyce: raka płuc, sarkoidozy, gruźlicy, chłoniaków i innych chorób. Jest najskuteczniejszą z mało inwazyjnych metod pobierania materiału do badania cytologicznego z węzłów chłonnych śródpiersia i wnęk płuca.
Gastroskopia jest badaniem górnego odcinka przewodu pokarmowego – służy do oceny wnętrza przełyku, żołądka i dwunastnicy. Pozwala obejrzeć błonę śluzową, tj. wewnętrzną warstwę ściany ww. odcinków przewodu pokarmowego i ocenić ją pod kątem istnienia nieprawidłowości tj. np. stan zapalny, zmiany grzybicze, owrzodzenia itp. Dzięki gastroskopii można wykryć również inne nieprawidłowości w budowie i czynności w/w odcinków przewodu pokarmowego – przy pomocy gastroskopu można np. stwierdzić i usunąć ciała obce, które znajdują się w przełyku lub żołądku czy też zlokalizować i zatamować krwawienie z przewodu pokarmowego.
Punkcja jamy opłucnej jest wykonywana w celu usunięcia płynu, który zgromadził się pomiędzy płucem i ścianą klatki piersiowej z różnych przyczyn chorobowych. Wypuszczenie płynu jest zabiegiem leczniczym a także diagnostycznym, ponieważ uzyskany płyn przesyła się do badań laboratoryjnych różnego typu. Wyniki badań płynu bardzo często pozwalają ustalić rozpoznanie choroby.
Cewnikowanie pęcherza moczowego wykonuje się zazwyczaj w przypadku utrudnienia w oddawaniu moczu z jego nagromadzeniem się w pęcherzu moczowym. Zabieg może być wykonywany zarówno u mężczyzn jak i kobiet. Czasami cewnik zakłada się ze względów higienicznych w przypadku nietrzymania moczu, niekiedy w celu oceny objętości oddawanego moczu lub pobrania jego próbki do badania bezpośrednio z pęcherza moczowego.
Zabieg cewnikowania polega na założeniu przez cewkę moczową cienkiego, gumowego lub plastikowego drenu, przez który mocz może swobodnie wypływać do podłączonego worka zbiorczego. Przed założeniem cewnika stosuje się miejscowe znieczulenie ujścia cewki moczowej poprzez nałożenie żelu zawierającego środek znieczulający.
LISTA WYKONYWANYCH TESTOW SKÓRNYCH ALLERGOPHARMA
1. KONTROLE
- ujemna
- histamina
2. MIESZANKI
- trawy
- trawy/zboża
- bylica
- brzoza
- buk
- olcha
- leszczyna
- żyto
- babka pospolita
3.ROZTOCZA
- d. farinae
- d. pteronyssinus
4. SIERŚCI/ NABŁONKI /PIÓRA
- chomik
- pies
- kot
- świnka morska
5. PLEŚNIE
- alternaria
- aspergillus
- cladosporium
- penicillinum