tel: 12 614 23 81
tel: 12 614 22 77
tel/fax: 12 614 22 26
Potrzebę powstania Oddziału Elektrokardiologii dobrze rozumiał wielki klinicysta prof. Leon Tochowicz. Nagła śmierć w 1965 roku przerwała jego plany. Kontynuatorem ich stał się uczeń i następca mistrza prof. Władysław Król. To on w końcu lat sześćdziesiątych zainicjował – uwieńczone powodzeniem – prace nad utworzeniem Oddziału Intensywnej Opieki Kardiologicznej i Reanimacji w I Klinice Chorób Wewnętrznych, którą kierował. Wkrótce okazała się konieczność jego poszerzenia o wyzyskanie stymulacji elektrycznej serca jako rutynowej metody postępowania w groźnych dla życia zaburzeniach przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Tej procedury terapeutycznej bardzo brakowało a ilość chorych z zaburzeniami przewodzenia lawinowo narastała. Prof. Król podjął w 1977 roku udaną próbę utworzenia na bazie Krakowskiego Szpitala Specjalistycznego im. Dr Anki filii kierowanej przez siebie Kliniki Kardiologii Ogólnej Instytutu Medycyny Wewnętrznej. Taka jest geneza 22- łóżkowego Oddziału Elektrostymulacji nadzorowanego naukowo i specjalistycznie przez prof. Króla i współpracowników. W jubileuszowej broszurze napisano: „oddział ten, z 8 łóżkami do intensywnej opieki kardiologicznej i reanimacji, unikalny w skali kraju i poza jego granicami, koncentruje problem rozruszników serca dla chorych regionu, wyzyskując najnowsze zdobycze elektroniki w doborze precyzyjnych testów diagnostycznych”. Obowiązki ordynatora pełnił początkowo dr Janusz Kutyba oddelegowany z Kliniki Kardiologii Ogólnej, a następnie sprawowała je dr med. Wiesława Piwowarska. Dynamikę rozwoju tego oddziału oddaje ilość leczonych w nim chorych: w 1977 roku 95 osób, a w 1980 roku już 281 pacjentów. Jak wynika z zachowanych protokołów operacyjnych, w implantacjach w tym czasie brali udział zarówno interniści (Janusz Kutyba, Bronisław Orawiec, Maria Śnieżek, Lidia Mylius, od 1978 roku Anna Rzepecka-Tomaszewska, Kazimierz Haberka, a od 1980 roku także Wiesław Zaborowski) jak i chirurdzy (Roman Pfitzner, Marek Klimek, Melania Jakimowicz, Rudolf Dutkowski, Stanisław Duda, Tadeusz Gąsiorek, Grażyna Sokół – Szczepańska). Regułą było wspomaganie zabiegów przez inżyniera – elektronika, początkowo Jacka Szczepkowskiego, do którego dołączył później Andrzej Kostecki. W marcu 1979 roku Minister Zdrowia i Opieki Społecznej zarządził utworzenie w Krakowie Instytutu Kardiologii AM im. Mikołaja Kopernika. We wrześniu tego roku decyzją rektora Akademii Medycznej Oddział Elektrostymulacji został przemianowany na Oddział Elektrokardiologii I Kliniki Kardiologii Instytutu Kardiologii i był nadal kierowany przez prof. Króla. Zmiany związane z formowaniem się Instytutu Kardiologii postępowały szybko i w styczniu 1981 roku Oddział Elektrokardiologii podniesiony został do rangi Kliniki Elektrokardiologii Instytutu Kardiologii. Kierownictwo jej (pod namową prof. Antoniego Dziatkowiaka) powierzono doc. Ludwikowi Sędziwemu, który pozostał na tym stanowisku do 1999 roku, tj. do przejścia na emeryturę.
W 1977 roku wszczepiono 148 rozruszników serca, a w 1997 roku 529 rozruszników serca. 4 października 1984 roku po raz pierwszy w Krakowie w OKE wykonano wszczepienie rozrusznika dwujamowego. Przeprowadził to jako zabieg pokazowy profesor Obel z RPA w asyście miejscowego torakochirurga Marka Klimka. 16 maja 1985 roku zespół Kliniki wszczepił dwujamowy rozrusznik Diplos 04 f-my Biotronik. Pierwszy rozrusznik przedsionkowy wszczepiono 7 marca 1988, a 24 sierpnia 1995 roku pierwszy stymulator sekwencyjny typu VDD. W 1997 roku rozpoczęto implantacje kardiowerterów-defibrylatorów. Wszczepienia rozruszników od 9 października 1985 roku wykonywali już samodzielnie lekarze Kliniki Elektrokardiologii, a od 23 lutego 1989 szerzej zaczęto stosować nakłucie żyły podobojczykowej. Od września 1998 roku zaczęto wykonywać ablację lewostronnych zespołów WPW i ablacji ognisk arytmogennych w żyłach płucnych, przedsionku i lewej komorze.
Oddział Kliniczny Elektrokardiologii jest referencyjnym ośrodkiem leczenia zaburzeń rytmu serca, w którym wykonywane są wysokospecjalistyczne procedury kardiologii inwazyjnej, takie jak:
• implantacje rozruszników serca (również kardiostymulatory bezelektrodowe), wszczepialnych kardiowerterów-defibrylatorów (w tym całkowicie podskórnych), układów resynchronizujących pracę serca, rejestratorów pętlowych arytmii,
• zabiegi przezskórnej ablacji prądem o częstotliwości radiowej (RF), krioablacji,
• zabiegi przezskórne usuwania elektrod wewnątrzsercowych.
Klinika ponadto prowadzi następujące badania:
• inwazyjne badania elektrofizjologiczne,
• badania echokardiograficzne przezklatkowe oraz przezprzełykowe,
• badania diagnostyczne rzadkich zaburzeń arytmogennych oraz przewodzenia,
• badania EKG metodą Holtera.
Procedury te wykonywane są przez zespół lekarzy wyszkolonych w czołowych ośrodkach krajowych i zagranicznych.
W Oddziale Klinicznym Elektrokardiologii prowadzi się diagnostykę i leczenie następujących schorzeń:
• zespół chorego węzła zatokowego,
• zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego,
• rzadkie zaburzenia arytmogenne oraz przewodzenia (m.in. zespół Brugadów, zespół wydłużonego odstępu QT),
• zespół wazowagalny (leczenie również z wykorzystaniem kardioneuroablacji)
• zespoły preekscytacji,
• nawrotne przedsionkowo-komorowe częstoskurcze węzłowe (AVNRT),
• częstoskurcze komorowe,
• ogniskowe częstoskurcze przedsionkowe,
• trzepotanie i migotanie przedsionków,
• zaburzenia rytmu serca u młodocianych po operacjach wrodzonych wad serca.
W Oddziale prowadzona jest również działalność naukowo-badawcza, której wyniki prezentowane są na krajowych i międzynarodowych kongresach kardiologicznych oraz publikowane w literaturze fachowej. Do wiodących zagadnień będących aktualnie przedmiotem badań w Klinice, należą:
• Poszukiwanie biomarkerów ryzyka nagłej śmierci sercowej – badania własne finansowane przez UJ CM oraz Polskie Towarzystwo Kardiologiczne,
• Analiza stanów infekcyjnych i uszkodzeń elektrod endokawitarnych – metody przezskórnego usuwania elektrod – badania własne finansowane przez UJ CM,
• Ocena nowych miejsc stymulacji – pęczka Hisa i jego rozgałęzień,
• Ocena czynników wpływających na rozwój kardiomiopatii indukowanej przez stymulację prawej komory,
• Opracowanie nowych metod oraz algorytmów postępowania z pacjentami z rzadkimi zaburzeniami arytmogennymi i przewodzenia.